Номер 124, страница 124, часть 2 - гдз по Літаратурнаму чытанню 4 класс учебник Жуковіч, Праскаловіч

Доўга маўчалі сябры. Бралася на досвітак, а яны ўсё сядзелі на ганку і думалі сваю думу.

— Слухай, Калючык, — урэшце азваўся Клыпа, — а чаму зоркам у небе павінна быць страшней, чым нам? Яны на сваім месцы ў космасе. А мы — на сваім. Але ж таксама — у космасе!

— Праўда! — узрушыўся Калючык. — Зямля ж таксама, як і зоркі, у космасе ляціць!

— Я вось падумаў, — нясмела кажа Клыпа, — можа, бяссконцасць і не такая жахлівая? Можа, бяссконцасць — гэта мы і ёсць?

— Як так? — здзівіцца вожык.

— Не важна, што мы не можам яе ўявіць, — задуменна прамовіў Клыпа, — але ж мы пра яе думаем! Яна нібыта ўнутры нас, разумееш? Захочам, будзем думаць пра зоры, планеты, уяўную сцяну... Пра ўсё, што ёсць і чаго, магчыма, няма... А калі ўсё гэта змяшчаецца ў нас, то і мы — як космас. Значыць, роўныя бяссконцасці!

Рады сябры — хораша прыдумаў Клыпа! Космас, які можа змясціцца ў кожным, зусім не падаецца страшным!

Усцешаныя адкрыццём, Калючык і Клыпа разышліся па сваіх хатках — паспець крышачку задрамаць і пабачыць хоць кароценькі сон.

1. Якое пытанне найбольш турбавала Калючыка і Клыпу?

1. Калючыка і Клыпу найбольш турбавала пытанне, чаму зоркам у небе павінна быць страшней, чым ім, бо і яны, і зоркі, і Зямля знаходзяцца ў адным вялікім космасе. Іх непакоіла думка пра бясконцасць і яе магчымую жахлівасць.