Номер 21, страница 280 - гдз по белорусской литературе 10 класс учебник Бязлепкіна-Чарнякевіч, Акушэвіч

21. Вывучыце на памяць урывак з рамана Івана Мележа «Людзі на балоце» (са слоў «Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна…», заканчваючы словамі «...так і відаць — маладосць, сіла ў кожнай жылачцы!»).

21. Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна. Прайшлі, адшумелі вёсны, і з кожнаю ўсёй поўняй, усяе сілай налівалася, спела яна. I вось настаў, відаць, час, калі ўжо не ўбавілася ні красы, ні сілы. Стаяла яна ў самай красе, у самай сіле сваёй, — роўная, стройная, з тугімі грудзьмі, што наліліся, выспелі, з тонкім і дужым станам, з поўнымі, крутымі сцёгнамі, якія не хавала ніякая работа, ніякая адзежына. Усё ў ёй было сваё, усё паўнакроўнае, налітое здароўем, маладосцю! I твар, заліты роўным, свежым, як макавы цвет, румянцам, і сінія, гарэзлівыя, як у бацькі, вочы, і цяжкая каштанавая каса ніжэй пояса, і нават невялікія, загарэлыя, але дужыя рукі — усё было поўнае жыцця, здароўя, такога ладнага хараства, што хоць малюй! Можна было заглядзецца, як ішла яна, лёгкая і вясёлая, па вуліцы, як, бы тая птушка, імкліва і спрытна ляцела па грэблі, як несла на плячах каромысел з вёдрамі, поўнымі вады. Нават самыя раўнадушныя, самыя панурыя людзі — і тыя ўсміхаліся, гледзячы на яе, і ў старых вачах загаралася іскра ўспамінаў і шкадавання. У рухах яе, спрытных, падатлівых і плаўных, у паставе, простай і свабоднай, у кожным жэсце было столькі маладой, здаровай грацыі, столькі паэзіі, што ўсё гэта разам з прывабнай красою рабіла яе незвычайнай. Здавалася, яна не ішла, а плыла, не працавала, а забаўлялася. Усё выходзіла ў яе лёгка, спрытна, усё ў яе руках гарэла. Яна рабіла ўсё з нейкай асаблівай ахвотай, з асаблівым настроем, нібы ўсведамляючы, што работай яшчэ больш падкрэслівае сваё хараство, сваю сілу. I сапраўды, усё ў ёй — і рухі, і постаць, і твар — усё дыхала здароўем, маладосцю, так і відаць — маладосць, сіла ў кожнай жылачцы!